افراد به دلايل مختلف ملزم به زندگي به صورت جمعي و در مجموعه هاي چندين خانواري هستند، اما نه تنها از مزاياي زندگي جمعي برخوردار نيستند بلكه اين امر را عاملي براي مزاحمت و خدشه دار شدن حس خلوت، حريم خصوصي وزندگي فردي خود مي دانند. نياز به تعامل اجتماعي در جوامع انساني يك ضرورت در جهت افزايش اعتماد به نفس، ارتقاء فرهنگي، احساس امنيت و... ارزيابي مي شود. در اين راستا، فضاهاي عمومي مجتمع هاي مسكوني بعنوان محيطي كه امكان حضور ساكنان در كنار يكديگر را فراهم مي كند، مي تواند زمينه ساز ايجاد تعامل بين آنها شوند و عدم توجه به اين نياز افراد و عدم قابليت محيط در تامين آن، موجب مي شود تا محيط كالبدي بسياري از مجتمع هاي مسكوني به مجموعه اي از احجام و فضاي خالي بين آنها تبديل گردد. در اين راستا هدف از پايان نامه حاضر شناسايي راهكارهايي براي طراحي مجتمع هاي مسكوني در جهت افزايش اجتماع پذيري و دست يابي به اصولي در جهت افزايش حس تعلق و روابط همسايگي بين ساكنين است.جهت دستيابي به اين اهداف با تحليل اطلاعات به دست آمده از منابع كتابخانه اي ،معيارهاي تاثير گذار بر ايجاد اجتماع پذيري در طراحي مجتمع مسكوني تدوين و بر اساس آنها پرسشنامه تهيه شده در نهايت داده هاي بدست آمده از پرسشنامه توسط آزمون ضريب همبستگي در نرم افزار spss تحليل شده است. نتايج نشان مي دهد در ايجاد اجتماع پذيري ساكنان در مجتمع هاي مسكوني پنج عامل اساسي نقش دارندكه عبارتند از ايجاد تعلق ، امنيت و آسايش رواني، سرزندگي ، دسترسي و خوانايي .
دوشنبه ۰۹ دی ۹۸ | ۱۶:۴۷ ۸۳ بازديد
تا كنون نظري ثبت نشده است
اقامتگاه كوهستاني